“Programmeren is net communiceren, maar in een andere taal”

Van communicatie naar programmeren

“Ik kom uit de communicatiehoek. Ik studeerde communicatie-management, maar ik merkte dat ik heel anders communiceerde. Bij examens probeerde ik tot de kern te komen en kort te antwoorden, terwijl je juist veel moest opschrijven over wat je wist. Programmeren is juist die kern pakken: je gaat terug van wat iemand wil hebben naar de basis. Ik heb na communicatie dan ook wat ICT cursussen gedaan, en gewerkt als communicatiemederwerker en ICT beheerder, maar nooit leren programmeren. Uiteindelijk na jaren werkervaring heb ik besloten een bootcamp te doen voor full stack developer op Hogeschool Novi.”

Een heel goed idee van Marianne, want toen merkte ze helemaal dat dit de goede richting was. Ze heeft elf jaar lang voor het bedrijf van haar man gewerkt en daar onder andere een app gemaakt, maar ze miste het om in een team te werken. “Ik had niet specifiek iets met de zorg, maar ik wilde wel graag bij een bedrijf werken dat maatschappelijke impact maakt. Meewerken aan iets dat ertoe doet.” Uiteindelijk kwam Marianne BeterDichtbij tegen op een vacaturesite. “Ik had ook een gesprek lopen bij een webagency dat meer commercieel werk deed, maar ik wilde echt werken aan een product waarmee je een bijdrage aan de samenleving kan leveren.” Dat het ook een half uurtje fietsen was, maakte het extra aantrekkelijk.

“Bij mijn man werkte ik 11 jaar. Eerst als communicatiemedewerker en maakte ik designs  voor logo’s en banners en daarna heb ik een webshop gebouwd. Dat vond ik heel leuk. Na mijn studie voor full stack developer heb ik een kabelconfigurator gebouwd: een offertesysteem voor kabelassemblies waarmee je een soort pick-and-mix kabel kan samenstellen: precies welk type kabel, lengte, welke haspel: alle informatie hiervoor zat wel in het hoofd van mijn man en stond in verschillende catalogi, maar nu hebben ze met een paar kliks een hele offerte liggen.” Het is natuurlijk best heftig om na zo lang met je man samen te werken iets anders te gaan doen. Hoe kwam dat thuis binnen?

Weg bij haar man: qua werk dan

“Hij zag wel dat het leuk was voor me om voor een ander bedrijf te werken. Ik ben om praktische redenen bij hem gaan werken omdat ik zo mijn eigen tijd kon indelen, wat met de kinderen handig was, want die gaan voor. Ik wilde echter graag leren programmeren in een team. Als je als developer niet goed in een team kan samenwerken, dan mis je een belangrijk gedeelte van het werk. Maar dat kun je niet als je alles alleen ontwikkelt. Ik gebruikte wel een platform waarop je mensen kon inschakelen die dan je code konden beoordelen, maar ik voelde dat ik dit in een bedrijf wilde doen met een team mensen.”

Ze heeft het geluk dat er bij BeterDichtbij ook flexibel wordt omgegaan met tijden. “Er wordt volop thuisgewerkt en kunt heel flexibel je tijd indelen aangepast aan je privésituatie. Ik ben nog steeds heel blij met mijn keuze. Ik werk hier nu bijna twee jaar en ik kan nog zoveel leren als front-end developer. Wel ontwikkel ik me ook wat breder: ik doe scrummaster taken bij een ander team. Ik zit als developer in het front-end team van het platform en ben scrummaster bij het team mobiel dat de apps ontwikkelt.”

Het is echter niet alleen het leren dat haar zo gelukkig maakt. “Ik vind programmeren magisch. Je creëert iets waarmee zorgverleners geholpen zijn in hun werkproces, je maakt echt impact. En sowieso dat creëren: je begint met een zwart scherm, leeg, dan zet je er tekst in en dan komt er bijvoorbeeld een knop uit voort. Het is van niets iets maken.” Tegelijkertijd vindt Marianne zichzelf ook weer niet heel erg diep in de tech zitten, wat best grappig is als je haar interviewt voor TechGirl van de Week.

To tech or not to tech?

“Het is niet mega-technisch: als mijn computer uitvalt, moet ik ook aan iemand anders vragen wat ik moet doen. Ik kan wel iets bouwen met software, maar hoe je routers moet instellen, geen idee. Ik denk bij tech vaak aan de hardwarekant, meer helpdeskachtige IT.” Gelukkig kunnen we haar wel duidelijk maken dat ze echt in de tech werkt, want ze heeft ook nog eens heel goed advies voor dames die ook de developerkant op willen. “Mijn valkuil is dat het altijd zo snel gaat qua ontwikkeling en dat je altijd het gevoel hebt dat je achterloopt en niet bij bent, Maar dat kan ook helemaal niet: er is zoveel om te weten en het is altijd in beweging.”

“Als je een vacature ziet, solliciteer erop: zie het niet als een drempel als je iets in de vacature ziet staan, je leert het gaandeweg wel. Als je ergens nog nooit mee hebt gewerkt, probeer het gewoon. Ik denk dat alle developers wel leergierig zijn en doorzettingsvermogen hebben: daarmee kom je er ook wel.” En, hoe is het uiteindelijk nu voor Marianne om in een techteam te werken? “Heel fijn. Er is een vriendelijke, relaxte sfeer, iedereen helpt, de lijntjes zijn kort. Ik dacht eerst dat techmensen echte computernerds waren die nergens anders over kunnen praten, maar dat is niet zo. Iedereen is heel betrokken en geïnteresseerd in elkaar en met jonge mensen werken is echt heel leuk. We hebben elke maand een borrel in de buurt en collega’s organiseren zelf ook tussendoor uitjes zoals padel en klimmen: echt leuk.“

CoderDojo

Marianne was voor corona uitbrak bezig om kinderen op basisscholen les te geven in computational thinking, maar toen kwam het virus en werden externen uit scholen geweerd. “Bovendien ben je 1 a 2 uur op school en dan zit je werk erop. Ik wilde graag zelf leren programmeren. Ik ben wel nog steeds actief met CoderDojo, waar we kinderen leren programmeren in Scratch. Het is leuk om kinderen spelenderwijs deze vaardigheid te leren. Want ja, eigenlijk is programmeren communiceren, maar dan in een andere taal.” En daar slaat Marianne de spijker op zijn kop: programmeren is helemaal niet zo’n ver-van-haar-bed-show bij iemand die ooit communicatie studeerde. En dus ook hartstikke tech.

Dit artikel is eerder verschenen op TechGirl.